مگوی انده خویش با دشمنان

که لاحول گویند شادی‌کنان

سخن گرچه دلبند و شیرین بود

سزاوار تصدیق و تحسین بود

چو یک بار گفتی مگو باز پس

که حلوا چو یک بار خوردند بس

سخن را سر است اى خردمند و بُن

میاور سخن در میان سخن

خداوند تدبیر و فرهنگ و هوش

نگوید سخن تا نبیند خموش