اگر مملکت را زبان باشدی

ثناگوی شاه جهان باشدی

ملک بوالمظفر که خواهد فلک

که مانند او کامران باشدی

زصد داستان کان ثنای تراست

[...]

بهرسو یکی آب دان چون گلاب

شناور شده ماغ بر روی آب

چو زنگی که بستر ز جوشن کند

چو هندو که آیینه روشن کند

چنان کس کش اندر طبایع اثر

ز گرمی و تری بود بیشتر

مرا شربتی از پس بد سگال

بود خوشتر از عمر هفتاد سال

چنان از سخن در دلت دار راز

که گر دل بجوید نیابدش باز

سخن تا نگویی توانیش گفت

و مرگفته را باز نتوان نهفت

زمانه ندارد زمن به پسر

نهانم چه دارد چو بد دختری؟