در کدام آینه درآید او؟

خلق را روی کی نماید او؟

نیست را کعبه و کنشت یکی است

سایه را دوزخ و بهشت یکی است

اذا طلع الصباح بنجم راح

تساویفیه سکران وصاح

گوید آن کس در این مقام فضول

که تجلی نداند او ز حلول

می‌نماید که هست، نیست جهان

جز خطی در میان نور و ظلم

گر بخوانی تو آن خط موهوم

بشناسی حدوث را ز قدم

آفتابی است حضرتش که دو کون

پیش او سایه بان همی یابم

نسبت فعل و اقتدار بما

هم از آن رو بود که او باشد

هم از او دان که جان سجود کند

ابر هم ز آفتاب جود کند

هرچه روی دلت مصفاتر

زو تجلی ترا مهیاتر

گرچه در زلف تو است جای دلم

در میان دل حزین منی

تا بدانی که از لطافت خویش

هم تو در بند زلف خویشتنی

فرد باشی چو جفت گردی تو

همه باشی چو هیچ گردی تو

دامنش چون بدست بگرفتم

دست او را درآستین دیدم

این همه رنگهای پر نیرنگ

خم وحدت کند همه یک رنگ

زان قبل بود شاهد و مشهود

که بنزدیک خویش هیچ نبود

خلق را روی کی نماید او؟

در کدام آینه در آید او؟

اندر این بحر بی‌کرانه چو غوک

دست و پائی بزن چه دانی؟ بوک

کی بود ما ز ما جدا مانده؟

من و تو رفته و خدا مانده