اوست گنج خدا و خلقان رنج

مانده اغلب در این سرای سپنج

گفت در خانۀ من است آن گنج

احمقانه چه میکشم این رنج

گنجها یافته در او بیرنج

برده جان نرد عشق بی شش و پنج

دیو دزدی ست در پی آن گنج

خازنش را همی نماید رنج

شاد منشین، که در سرای سپنج

نتوان بود بی‌کشیدن رنج

نه فلک در دل تو دارد گنج

با کواکب و لیک در یک کنج

خاک بیزی کنی و داری گنج

بس خسیس اوفتاده‌ای به مرنج

بندگی نان کشیدنست به رنج

خواجه نامی ولیک بنده بسنج

به ثناشان دریغ باشد رنج

طبع را دادن عذاب و شکنج

تو بمانی و برده ماهی رنج

بیستت ده شده، دهت شده پنج

سالها دیده در سرای سپنج

پر هنر بر سرش مصیبت و رنج

از دو چاه و دو گرگ دیده شکنج

چه عجب گر رسد به جاه و به گنج؟

آنکه اندر جهان ندارد گنج

چون توان آگنیدنش در کنج؟

زمره‌ای از توکلند به رنج

فرقه‌ای از کفایت اندر گنج

مرسان باد حاسدش به ترنج

همچو گنجش رها مکن در کنج

غرمائی که داشتم زین پیش

که از ایشان بمن رسیدی رنج

همچو قارون فرو شدند بخاک

جمله و باز ماند ز ایشان گنج

هر یکی را بغیر مظلمه نیست

[...]

از یدالله چو پنجه اند این پنج

زان گرانمایه گنج گوهر سنج

عقل داند ز تنگی هر کنج

که در او نیست ما و من را گنج

هر که را قبض باشد و قولنج

او ز قابض ملال بیند و رنج

بگشاید رهی به جانب گنج

شود از نقد گنج گوهر سنج