خصم تیمار دولت تو کشد

خصم نیکو ترست در تیمار

در مقامی ، که بار زر بخشی

ریزش ابر را نباشد بار

می گزاری بر مح وام عدو

کس ندیدست رمح وام گزار

چرخ از آزار تو نیازارد

بندگان را کجا رسد آزار؟

نارد از خدمت تو سر بیرون

ورچه بشکافیش بنیزه چو نار

دشمنان را بداوری خلاف

با قضاهای گنبد دوار

مهر و کینت بباد داده چو خاک

لطف و قهرت بآب گشته چو نار

کاه ریزه بنیزه بربایی

چون کنی عزم رزم در پیکار

ای شده قدوهٔ وضیع و شرف

ای شده قبلهٔ صغار و کبار

نکشد آب خصم آتش تو

نکشد تاب مور مهرهٔ مار

کو مهی فارغ از عنای خسوف ؟

کو میی ایمن از صداع خمار؟

ویحک! آن نرگسست یا جادو

یارب! آن سوسنست یا گلزار؟

گفتم: از جان بعشق بیزارم

گفت: عاشق ز جان بود بیزار

من و ز لفین او نگونساریم

لیک او بر گلست و من بر خار

دوست می دارمش ، که یار منست

دشمن آن به که خود نباشد یار

سوخت در آتشم چو می گویی؟

کم تحرقتنی بهذا النار

زار و زرم ز درد دوری او

درد دلدار زرد دارد و زار

تن عیشم نحیف گشت ز غم

گل بختم نهفته گشت بخار

چهرهٔ روشنش، که روز منست

زیر زلفش مهیست در شب تار

غمزهٔ شوخ آن صنم بگشاد

سیل خونم ز اشک خون آثار