منهزم گشته هر چه بود سپاه

منهدم گشته بوته پیکار

وان تف تابدار در کوشش

نصرت و فتح را گرفته عیار

در پس این به چند روز کنند

تیغ او کوه و دشت را گلزار

پشت شاهان شود خمیده چو شاخ

دل رایان شود کفیده چو نار

باز در حمله گرز مسعودی

بر کشد سر به زخم همچون مار

بر شود گرد تیره از هر کوه

در شود خون تازه از هر غار

باز پنهان کند به گرد و به خون

کافری در همه بلاد و دیار

سطوت آن عقاب عمر شکر

ضربت آن نهنگ جان اوبار

شود از تیغ ابر پیکر او

تربت گنگبار دریا بار

مرکبش را چه آب گیر و چه بحر

خنجرش را چه یک تن و چه هزار

ای به روی آفتاب ملک افروز

وی برای آسمان ملک نگار

کرد از همت تو گردون فخر

همت تو کند ز گردون عار

رتبت تو که مرکز ملک است

برتر آمد ز گنبد دوار

در بزرگی تو سپهر محیط

کمتر آمد ز نقطه پرگار

صورتی کرد چرخ کلک تو را

تیر گفتار و مشتری دیدار

ساز او از قضا جهان ایمن

امر او در جهان قضا رفتار

عدل را ملک تو پناه و ملاذ

ملک را عدل تو شعار و دثار

عدل معشوق ملک تست به مهر

ملک عدل تو را گرفته کنار

طبع پهن تو بحر گوهر موج

دست راد تو ابر لؤلؤ بار

خورد زنهار جود تو بر گنج

داد رای تو خلق را زنهار