نحل را چون لطیف بود خورش

گشت نخلی که شهد بود برش

به خلافت رسی ز یک نظرش

در زمان و زمین و خشک و ترش

سر او بر قباب قبۀ عرش

پای او در طناب خیمۀ فرش

کحل ما زاغ سرمه بصرش

ما طغی وصف پاکی نظرش

دست برده به غبغب پسرش

تا کند یک دو بوسه از شکرش

ساخت حق ز اسم خویش بهره ورش

نیست از حال ماسوا خبرش

نشود محو اسم حق اثرش

باشد از غیر اسم حق خبرش

هر که داند کز اوج قمه عرش

تا حضیض بساط خاکی فرش

جانشان مرغ آشیانه عرش

جسم شان نقد گنجخانه فرش

ورچه می کرد نفس حیله گرش

وصله وصله مرقعی به برش

پردگی جلوه کرده بر نظرش

گشته نور شهود پرده درش

صد هزار آینه ست در نظرش

به صفات خدای راهبرش

هر که افتد به آب و گل نظرش

شود از خود تصور بشرش

گفت من هم شنیده ام خبرش

نسبتی نیست با کسی دگرش

از قضا آن که نایب پسرش

بودی و راهبر به خیر و شرش

صله نظم های همچو درش

بود در بار چارصد شترش

هر چه بینی ز شاخ و برگ و برش

همه در سایه ظاهر است اثرش

همچو تیر نظر ز عالم فرش

تا نگه کرده‌ای رسد بر عرش

بر کمر آفتاب قرص زرش

قبهٔ سیم ماه بر سپرش

صور صفحهٔ جدار و درش

نسخهٔ لوح بینی و صورش