گرچه غواص پا ز سر کردی

هیچ زو سر برون نیاوردی

سیب از بهر گرمی و سردی

کرد پیدا کبودی و زردی

نه از این کار در دلش دردی

نه از این راه بر رخش گردی

قصه یی یاد دارم از مردی

نیک و بد دیده یی، جهان گردی

چون بنخجیر روی آوردی

تا نشستی به پشت زین، کردی

ناگه آمد ز یک طرف مردی

پشت خم، موسفید و رو زردی

ای که بهر پسر سفر کردی

مثل قحط و میته آوردی

دل سیاهی دهند و رخ زردی

بهل این سرخ و سبز اگر مردی

پیر گفتا مجاهدت کردی

تا بدانسته‌ای که نامردی

غذی از مغز معرفت کردی

روزی از سفرهٔ غنا خوردی

خوب کردی که یادِ من کردی

واقعاً مردی و عجب مردی

سر درختی و میوه را بردی

همه کاه و بیده را خوردی

بس که از خود ادا درآوردی

مر مرا نیز مفتضح کردی

برهمن را بر صنم بردی

کرک را همسر غنم کردی

هر دو رستند ازین جوانمردی

این یک از درد و آن ز بی دردی

مردمی رخت بست و همدردی

غیرت و عفت و جوانمردی

چون که بود از وظیفه ی مردی

خواستم‌زوبه‌حجب‌و خونسردی

گاه آهن‌دلی و خون‌سردی

گاه نرمی و کدخدا مردی

هست شرط مهم جوانمردی

نه لئیمی و بخل و بی‌دردی

وانکه دانگی بدست آوردی

همچو گل در شکم نهان کردی