ای تو در جلوه‌گاهِ یکتایی

هم تماشا و هم تماشایی

جوش زد چون کمالِ اسمائی

حسن شد طالب تماشایی

در دو عالمت نیست گنجایی

جز دلِ عاشقان شیدایی

آن زمان بزم قرب را شایی

کت برانند پیشتر آیی

نه که نادیده چشم بگشایی

که به نامحرمانش بنمایی

آینهٔ روی خویش آرایی

روی خود را ز روش بنمایی

راهم افتاد در کلیسائی

دیدم آنجا نشسته ترسایی

گفتم اینجا پی چه معتکفی

گفت در سر مراست سودائی

گفتم از بت چه مطلب است تو را

[...]

توخدا را ولی و والائی

قادر وقاهر وتوانائی

هر چه عالم که خلق کرده خدا

تو دراوشاه وحکمفرمائی

هر صفاتی که هست یزدان را

[...]

گفت ای موش جان چه زیبایی

تو چرا پیش من نمی آیی

خاصه شعری بدان دلارایی

جان‌فزاتر ز عهد برنایی

که خدا شاهدیست هرجایی

لیک رخ بسته از تماشایی

شد عروسی بدان دل‌آرایی

زشت در دیده تماشایی

با چنین حال زار و رسوایی

در عذابم ز دست فخرایی

از شبستان گرفته تا جایی

جمله را سرکشید فخرایی

کرد طرح قضیه «‌‌یاسایی‌»

دگران گرم مجلس‌آرایی

چه زنی بوستان زیبایی

چه زنی سرو ناز رعنایی

هرکجا دید مرد ملایی

سیدی‌، روضه‌خوانی‌، آقایی

چه ثمر زین شکایت آرایی

بجز از افتضاح و رسوایی

نکند لاجرم شکیبایی

می کند افتضاح و رسوائی

مشرق از جهل کیش بودایی

شد به یغمای قوم صحرایی‌