در بهاران صدای غلغل زاغ

کی بود چون نوای بلبل باغ؟

بر مانند عندلیب از باغ

جای گلبانگ او دهند به زاغ

رفت رنگین گلی برون زین باغ

که نه گلبن، از او چمن شد داغ

می خراشم درون سینه به داغ

نمکی می خرم به لابه ولاغ

خرد آن دیده بان شهر دماغ

از شناساییت نکرده سراغ

زعفران زار گشته ساحت باغ

باغ از خنده دلگشا چو چراغ

در چنین فصل خوش که لاله ی باغ

شسته بودش ز سینه باران داغ

اهل دل را بود بساحت باغ

بوی گل بی رفیق موی دماغ

چون بطاووس نیست همسر زاغ

نه هما را هم آشیانه کلاغ

چهره گلرنگ همچو لاله ی باغ

قد چو شمشاد و موی چون پر زاغ

گل دیگر بچین شکفته ز باغ

که کند عطر پروری دماغ

آشیان گر بباغ گیرد زاغ

گنه از باغبان بود نه ز باغ

بیردوم اوتون بیردی بوایودن سوراغ

کیسمیشیدوم یوقسا بویولدین ایاغ

موی بر وی نرسته جز که نمد

پوست بروی نماند، جزکه جناغ

گشته از حرق های گوناگون

پشت ریشش چو کله صباغ

گر به دارالجلود بر گذرد

[...]

فیض اعلاست بادهٔ دل چو ایاغ

دل چو مشکوة و نور ذات چراغ

صبغة اللّه چیست بادهٔ لعل

ساقی رند احسن الصباغ

خم این باده چیست سینهٔ ما

[...]

فیض اعلاست بادهٔ دل چو ایاغ

دل چو مشکوة و نور ذات چراغ

آنچه کاری بعشقشان در باغ

روید از خاک جای لاله چراغ

که چو از باغبان تهی شد باغ

انجمن‌ها کنند کرکس و زاغ

کلفت آمد که آمدند به باغ

وز اطاق تو می‌کنند سراغ

مه اردی‌بهشت و لاله به باغ

من در اینجا چو لاله دل پر داغ