تا ز خود پاک وا نپردازند

مهره نرد خویش چون بازند؟

سر بسر واقفان این رازند

گوش کن تا چه پرده میسازند؟

پادشاهان که گنج پردازند

رسم باشد که شهر و ده سازند

گر درم هست با تو در سازند

تا ترا از درم بپردازند

عود و چنگ و چغان که پُرسازند

از درون تهی، خوش‌‎آوازند

نافه از مشک اگر تهی سازند

بوی خوش چون دهد نیندازند

در هیولا و اصل انبازند

آن ز صورت بود که ممتازند

شعر خود چیست تا بدان نازند

یا از او گردنی برافرازند

عاشقانی که عشق می بازند

عاشقانه به عشق می نازند

مطربانه چو در طرب آیند

ساز ما را به لطف بنوازند

زده دستی به دامن معشوق

[...]

صد کرامت به نام او سازند

تا سلیمی به دامش اندازند

گاه هم پنجه ددت سازند

گاه در دام دیوت اندازند

جا به بالای خرمنش سازند

واندر آن خرمن آتش اندازند

هر گروهی نشانه‌ای سازند

تیر خود بر نشانه اندازند

گفت زان رو نشانه‌ای سازند

تیر خود بر نشانه اندازند

اهل عالم تو را از آن سازند

که بگیرند و دورت اندازند

زند راگر به لطف بنوازند

حکم فرمای مصحفش سازند

باطل و حق او جدا سازند

طیّبش از خبیث پردازند

هرچه رابشنوند رد سازند

هرچه بدهی ز کف بیندازند