گر نقاب از دورخ براندازد

عالم از عافیت بپردازد

عرصه روزگار تنک آید

باره ی حسن اگر برون تازد

بفلک بر، زنور عارض او

[...]

دست شوم ار بتیغ دریا زد

مغز او از گهر بپردازد

هر که را همچو شاه بنوازد

چون پیاده به طرح بندازد

بی‌دلی را، که عشق بنوازد

جان او جلوه‌گاه خود سازد

دل او را ز غم به جان آرد

تن او را ز غصه بگدازد

به خودش آنچنان کند مشغول

[...]

هر که بیهوده گردن افرازد

خویشتن را به گردن اندازد

و آن که را پادشه بیندازد

کسش از خیلخانه ننوازد

بحر او قطره را گهر سازد

زر کند خاک را چو بگدازد

کاین بسوزد ترا و آن سازد

آنت برگیرد اینت اندازد

امتش را حق ار چه بنوازد

وصل جز بر خواص نفرازد

بر سر چرخ با ملک تا زد

هر نفس رایت نو افرازد

دوزخی از برای خود سازد

سر سر را ز جهل اندازد

نادرست آنکه ایزدش سازد

کار او را تمام پردازد

گر مرا دل نواز بنوازد

رایتِ دولتم برافرازد

خود دگر بار از آن همی ترسم

که به دیدار ما نپردازد

راستی را بر آفتابِ سپهر

[...]

به میان سخن که میسازد

سخن اوحدی در اندازد

ماه پنجم بهزهره پردازد

از سرش موی رستن آغازد

سالها کار این و آن سازد

که زمانی به خود نپردازد

او چه شایستهٔ خودت سازد

نور او عکس بر تو اندازد

شاه خاموش با تو در سازد

سر شاهی سرت بیندازد

وانگهی بر نشیند و تازد

فلکش سر چرا نیندازد؟

پارسا مرد را سر افرازد

زن ناپارسا بر اندازد