ابداً مرغ عقل اگر پرد

ره به خلوتسرای او نبرد

از ازل تا ابد دمی باشد

داند آن کس که همدمی باشد

از تو فربهی طلب نکنیم

لاغری فربهی طلب نکنیم

از حقیت سؤال نتوان کرد

حضرتش را خیال نتوان کرد

از من و ما نماند یک سر مو

سر توحید گفتمت نیکو

اسب من چون همی خورد گه کاه

بار من نیز میی کشد گه گاه

الف و لام و لام و ها هر چار

اسم اسم است این حروف ای یار

این ریاضت چو بوتهٔ عشق گداز

زر قلب نیاز خوش بگداز

این همه رنگهای پر نیرنگ

خم وحدت همه کند یکرنگ

آفتاب آن و ماهتاب این است

ظاهر و باطنش به آئین است

آفتاب خوشی است تابنده

نفس او مرده و دلش زنده

آفتابی ز غیب پیدا شد

نور او در همه هویدا شد

آمده بود یار بازاری

رفت از این جا سزد که باز آری

آن کسانی که اهل عرفانند

مبتلای بلای الوانند

آینه روشن است این تمثال

جسم و جانند عین مثل و مثال

آینه روشن است در همه حال

می ‌نماید جمال او به کمال

باز گردد به برزخ جامع

نیک دریاب این سخن سامع

بر سر کوی عاشقان بگذر

ور توانی ز خود روان بگذر

بر یمین و یسار و ارض و سما

جز خدا نیست یک زمان به خدا

بشنو ای یار من به صدق و نیاز

خانهٔ دل برای او پرداز