هرکه را تا به . . . ایه بفشردم

آسمان مهتری بدو بسپرد

همه تازان من بزرگ شدند

من نمایم بچشم ایشان خرد

ای دریغا که می نه بتوانم

[...]

من یکی شاعرم مبارک هجو

نیست حاجت مرا بدین تعریف

هرکه را من هجا کنم گردد

گر بود دون دون، شریف شریف

گر کلاخ را هجا کردم

[...]

سیر اولاد بوالفرج مسعود

در مدح تو باز میدارم

بهر تازی که کار پای کند

بتو روی نیاز میدارم

بهر اندازه ای که هست فرست

[...]

مرا تلخی نباید دادن جان

چو انگشت شهادت شهد لیسم

بزیر تخته خواهد بود جایم

اگر سلطان ملک طاقدیسم

ز خشت و خاک را هم غیسه روید

[...]

خر مطران که آخرت عمر است

سوگوارانه جل و جامه تو

نغمه کرد است کام سیخ زنم

خوه بناکام و خوه بکامه تو

آن خر شاعری که آخر و میخ

[...]

سعد ملک ای وزیر دریا دل

کف راد تو ابر پر ژاله

روید از ژاله کف رادت

پر رخ سائلان تو لاله

بهر گاوی خجندی رواق

[...]

شاد باش ای مؤید سکنه

ای جوانمرد مهتر هنری

نشود از تو صنعتی پیدا

تا که بر مغز کرمه ای نخوری

تا جوازه بدو تنه بکشند

[...]

ای نجیب مؤید سکنه

میخ کوب کفایت پدری

تا تو نبوی پدر شود بیکار

گر بروی بلا و درد سری

هیچ گوئی براستی تو بدانک

[...]

شمس نامی و نور می ندهی

ابری ای ایر خواره زن ابری

مؤمنم گوئی و نئی مؤمن

گبری ای ایر خواره زن گبری

صبر تو تلخ و بر گوار و غلیظ

[...]

فرزند من نبیره میمونی

ابلیس دیگر است نملعونی

اصرار کرده بر پدر آزاری

همچون امامزاده صابونی

آن را نصیبه از پدر آزردن

[...]