بلبل گلشن سخن «سالک »

کرد از این دار چون قفس رحلت

از سخن نام خود بکلک زبان

کرد بر صفحه جهان مثبت

گرچه او را نبود فرزندی

[...]

این مبارک عمارت دلکش

که گزندش ز چشم بد نرسد

عقل تاریخ نصب آینه اش

گفت: «مرآت چهره مقصد»

شاه جم حشمت «سلیمان » جاه

که بود چشم بد ز ملکش دور

آن که باشد ز پرتو مهرش

چون دل دوستان جهان پر نور

بسکه دارد بحال خلق نظر

[...]

بگرامی برادر جانی

که مبادا بدش ز دور فلک

آن بتن مردمی، بجان یاری

آن بخلق آدمی، بخلق ملک

داد یکدانه گوهری ایزد

[...]

از شناسایی شه عادل

آنکه دوران ندیده چون او شه

آن محیط کرم که گوش سؤال

نشیند از زبان جودش نه

آرزوها ز نقطه جودش

[...]

چون به حکم قضا، ز دار جهان

شد بحسرت «ولی محمدخان »

آن مه نو که کرده بودش بدر

مهر نواب خان عالیقدر

رفت رنگین گلی برون زین باغ

[...]

از جهان رفت «میرفضل الله»

پاک چون از سواد دیده نگاه

از گل جنتش چو بود سرشت

باز خود را کشید سوی بهشت

تشنه‌اش بود چون لب کوثر

[...]