یافتندی به دلش راه قبول

گرنه بشکستیشان سنگ افول

در همه ساری بی وهم حلول

سریانی نه حد فهم عقول

جامی از بندگی خویش ملول

دارد از خواجگیت چشم قبول

ناگهان جمعی از ارباب قبول

شب در آن مرحله کردند نزول

جامی از هستی خود گشته ملول

دارد از فضل تو امید قبول

ور پی دین دگر کرده نزول

هرگز آن دین ز ویم نیست قبول

نطق ایشان ز مقامات وصول

وز تو ایمان و تلقی به قبول

در ره عشق به میزان قبول

هست ادب بی ادبی فضل فضول

قاضی آن عالم اسرار قدر

که خرد خواندیش استاد عقول

یعنی آن مفتی احکام نبی

کز ره صدق نمی‌کرد عدول

آن که کلک دو زبانش بودی

[...]

ناگهان جمعی از ارباب قبول

شب در آن مرحله کردند نزول

قصه کوته که ابوالقاسم گول

تاه فی الغیل و غالته الغول

دیولاخی که در آن ورطه ز هول

دیو بر خویش دمیدی لاحول