ای در اسباب جهان پای تو بند

مانده از راه بدین سلسله چند

خوش هراتی‌ست حزینم مپسند

طرفه فصلی‌ست بزن راهی چند

بر همه درس توکل می کند

در هوا او پشه را رگ می زند

پس ششماه شد آزاد از بند

همچو گرگ از تله آهو ز کمند

ماند ششماه تمام اندر بند

خسته و کوفته پژمان و نژند

آخرالامر باحوال نژند

داد تاوان و رها شد از بند

دخت جمشید کیانی افکند

زال تازی را از بام بلند

گفت با مام‌، درین لحظه ی چند

که تو بر بنده همی دادی پند

شد در آن‌وحشت مادر فرزند

هایهویی ز سر کوچه بلند

عارفانی که ز راز آگاهند

جملگی محو فنا فی الله‌اند

رفت و برگشت یکی دانشمند

پدر و مادرش از وی خرسند

اژدهایش ز سر شاخ بلند

گشته برگردن زرّافه کمند

راند جمازه و آن مام نژند

اندر آن وادی تاریک فکند