هر کسی جسته به غیری پیوند

کرده دل را به غم غیر تو بند

از همه بگسل و با او پیوند

بنه از بندگیش بر خود بند

کای فرازنده این چرخ بلند

وی نوازنده دلهای نژند

بنده خاص تو را نیست پسند

بر دل از بندگی غیر تو بند

صبح صادق چو بود صدق پسند

علم نورش از آنست بلند

هست در کشمکش نفس نژند

جامی از ناکسی خود گله مند

گنج جود است کف تو مپسند

از هر انگشت بر آنجا دو سه بند

کمر خدمت شاهت چو کمند

نفکند گردن اقبال به بند

هر که خود را به رهت خوار افکند

کنگر عزت خود ساخت بلند

دهن از گفتن بیهوده ببند

لبت آلوده به ناخوش مپسند

پر گره رو چو شب از انجم چند

بی گره شو چو دم صبح و بخند

با بزرگان به ادب کن پیوند

نیک و بدهر چه ببینی بپسند

ناگهان دید که از شاخ بلند

برگشادند سوی خاک نژند

کرگدن وار بسی نیرومند

فیل کردار تنومند و بلند

با اسیران به محنت شده بند

آنچه با خود نپسندی مپسند

همچو زخم از اثر تیغ بخند

لوح سان نقش قلم را بپسند

گاه با هم دهی از طبع بلند

قطعه قطعه ز جواهر پیوند

لیک روز و شبش از بیشه کمند

زان بلندی سوی پستی افکند

معنی آنجا که نهد پای بلند

از عبارت نتوان ساخت کمند

زیرکی گفت بدو کای فرزند

مقدم او همه را نیست پسند