ای کشیده به جهان خوان کرم

حاضر خوان تو الوان نعم

باش همچون گل خندان خرم

چند چون غنچه کشی رو در هم

خواست ابلیس که آن فیض کرم

باز برد به فریب از آدم

بر سر آب نهادند قدم

برتر از باد کشیدند علم

آنچه بخشند چه بسیار و چه کم

نیست بر گشتن ازان طور کرم

ما چو صبح از تو به صدقیم علم

جز به مهرت ز ازل نازده دم

ناگهان مخلصی از ملک عجم

زد به سر منزل آن قوم قدم

نیست لایقتر ازین هیچ کرم

کز کسان بازکشی دست ستم

ای وجود همه پیش تو عدم

چرخ را پشت تواضع ز تو خم

لب فرو بند به دندان ستم

بازکش از لگد ظلم قدم

می گشایی به سر انگشت کرم

از جبین ها گره غصه و غم

گر بسنجد خردش با تو به هم

یابدش از پشه بسیاری کم

که بود خواجه من اهل کرم

نزند جز به ره لطف قدم

بارشان چون بگشادند ز هم

برگرفتند همه راه عدم

چون کشد آتش خشم تو علم

آب عفوش بزن از بحر کرم

در کف نغز خط خوب رقم

رزق را طرفه کلیدیست قلم

هر ورق کز سخن آنجاست رقم

نسخه صحت رنج است و الم

مگذر قطره زنان همچو قلم

همچو پرگار بجا دار قدم

عیب پوشیست ز احباب مهم

حبک الشی ء یعمی و یصم

در رطب ریزیت از نحل کرم

گر کشد خار ستم تیغ چه غم