زانویش را چو کنی کرسی سر

یابی از سر دل عرش خبر

آرد انداخته دامی ز نظر

ماهی حکمتی از بحر بدر

ره شود ظاهر و رهبر حاضر

راهرو خرم و روشن خاطر

نوک پیکان قضا بر جان خور

در جبین چین مفکن همچو سپر

گفت کای پیر پراکنده نظر

رو بگردان به قفا باز نگر

گوشش از قول نصیحتگر کر

رام با زمزمه رامشگر

وان دگر کرد سوی کوه نظر

کوه سنگ از نظر او شد زر

گفت هستیم به هر شام و سحر

به هم آمیخته چون شیر و شکر

تو ازین پیکر بی نفع و ضرر

که خود آراستی از گوهر و زر

کوه در خدمت تو بسته کمر

کان پی زینت تو داده گهر

ور ز موجت گذرد آب ز سر

نشود دامن تجرید تو تر

رورقم های «الف بی » بنگر

که الف از همه باشد برتر

گنج از امساک بود خاک به سر

کان ز امساک شود زیر و زبر

قحبه کز کسب زنا بخشد زر

بخل صد بار ز جودش بهتر

راه بیرون ز بصارت مسپر

در حقیران به حقارت منگر

چون تکبر ز لعین بر زد سر

شود لگدکوب «ابی واستکبر»

تنت آراسته از گوهر و در

چون شکنبه شکم از سرگین پر

عیبشان چون فتد از پرده بدر

دار پوشیده ازان عیب نظر

حیف باشد که به آن جثه شتر

باشد از لذت این زمزمه پر

زیر پایش چو کند پای ز سر

نشتر خار بود سبزه تر