ای به هر غیر گشاده نظری

در دلت نیست ز غیرت اثری

گفت رو رو که عجب بی خبری

به کزین گونه سخن درگذری

کرد از اخلاص ز تقصیر بری

بر مس قلب خود اکسیر گری

هر چه بخشی که بگیری دگری

آن نه جود است که بیع است و شری

گر چو ما راه قناعت سپری

به حرمگاه قناعت گذری

نه ز چشمت به فقیران نظری

نه ز پایت به اسیران گذری

دمبدم بر تنی از جرم بری

پر مکن مشت ز بیدادگری

بانگ برداشته مرغ سحری

کرده بر خفته دلان پرده دری

تیغ بر کس مکش از کینه وری

به که باشد دلت از کینه بری

همچو روبه که ز کوته نظری

از چراگاه به صد حیله گری

از رضایت چو بباید نظری

برساند به کسان زان اثری

داشت آن کودک نورس پدری

مزد را بهر کسان کارگری

واسطی نسبت و شامی اثری

تحفه شام سوی روم بری

از دل و دیده هر دیده وری

بخش توفیق قبول نظری

گفت: رورو که عجب بی خبری!

به کزین گونه سخن در گذری

بانگ برداشته مرغ سحری

کرده بر خفته دلان نوحه گری

گفت رو رو که عجب بی خبری

به کزین گونه سخن درگذری

روی در پرده نهان کرده پری

که مبادا دلش از دست بری

آهم از حسرت ماهت همه شب

بر ثریا شد و اشکم به ثری

نیست جز چشم من و طلعت تو

[...]

یار در پرده کند دل شکری

وای بر ما کند ار جلوه گری

مرغ دل مان به دامت همه عمر

شد نشاطم غم بی بال و پری

ذل و فقرم سبب قرب تو گشت

[...]

رخ نمودی اگر از پرده پری

سجده کردی به تو در خوب تری

روشن آمد همه را کوری مهر

کرد تا پیش مهت جلوه گری

نسبت سرو به بالای تو کرد

[...]