چاک در پیرهن یوسف عقل افکندن

چشمه کاری است که در دست زلیخای دل است

نیست سودی که زیانش نبود در دنبال

بار می بندم ازان شهر که بازاری نیست

مرغ حسن از قفس خط سیه تنگ آمد

پر برآورد (و) کنون شوق پریدن دارد

آرزو خار و خسی نیست که آخر گردد

ورنه با شعله خوی تو که بس می آید؟

شد سیه روز من از چشم کبود او، که هست

شعله نیلوفری از شعله ها جانسوزتر

تشنه معنی تازه است مرا ساغر گوش

نتوان کرد مرا خواب به افسانه خط

نکند هیچ یتیم به عسس ساخته ای

می کند آنچه در گوش تو در سایه زلف

گرچه هر گوشه ای از کنج دهانش گیر است

بوسه را چشم به جایی است که من می دانم

شمع نیلوفر ماتم زده از شعله به سر

ظلمت اندوخت شبم بس که ز هجران کسی