تا ز می چهره گلرنگ تو افروخته است

جگر لاله عذاران چمن سوخته است

تا چمن را قد و رخسار تو آراسته است

سرو دودی است که از خرمن گل خاسته است

از رگ ابر هوا دسته سنبل شده است

از گل و لاله زمین یک طبق گل شده است

هر چه جز حیرت دیدار بود نادانی است

لوح محفوظ همین مرتبه حیرانی است

گرچه رخسار ترا آب طراوت کم نیست

اثر گریه ما هیچ کم از شبنم نیست

عشق را چشم به سامان تن آسانی نیست

راحتی نیست که در جامه عریانی نیست

از سرانجام عمارت خوشی از دلها رفت

وسعت از دست و دل خلق به منزلها رفت

عشق هر چند مجازی است خوش است

سلطنت گرچه به بازی است خوش است

در بساط آسمان خشک، همت کم بود

آفتابش کاسه دریوزه شبنم بود

چون فروزان ز می آن آینه طلعت گردد

آب در دیده خورشید قیامت گردد

صحبت مردم افسرده سکون می آرد

آب استاده، ز پا رشته برون می آرد

صبح وصل است و مرا حال چنین می گذرد

شب آدینه مستان به ازین می گذرد

طفل محبوبم اگر رخ ز شراب افروزد

شمع امید من از عالم آب افروزد

بی تائمل به مقامی دل غافل نرسد

هر که نشمرده نهد گام به منزل نرسد

از سفر با رخ افروخته جانان آمد

رفت چون ماه و چو خورشید درخشان آمد

اهل بازار ز زهاد به انصافترند

بیشتر دست و دهن آب کشان، پاک برند

پیش سایل چه ضرورست بپا برخیزند؟

از سر مال به تعظیم گدا برخیزند

گر مصور قلم از موی میان تو کند

چه خیال است که تصویر دهان تو کند؟

از حیات آنچه ترا صرف به طاعات شود

چون رسد وقت، شفیع همه اوقات شود

حسن اگر بدرقه شعله آواز شود

طایر حوصله شیدایی پرواز شود