خاطر از سبحه و زنار مکدر شده است

ریسمان بازی تقلید مکرر شده است

شبنم از سعی به سرچشمهٔ خورشید رسید

قطره ماست که زندانی گوهر شده است

هیچ کس مشکل ما را نتوانست گشود

تا به نام که طلسم دل ما بسته شده است ؟

فلک پیر بسی مرگ جوانان دیده است

این کمانْ پشت، سرِ تیر فراوان دیده است

عافیت می‌طلبی، پای خم از دست مده

که بلاها همه در زیر سر هشیاری است

قانع از قامت یارست به خمیازهٔ خشک

بخت آغوش من و طالع محراب یکی است

دل سودازده را راحت و آزار یکی است

خانه پردود چو شد، روز و شب تار یکی است

قرب و بعد از طرف توست چو حق نشناسی

نسبت نقطه ز اطراف به پرگار یکی است

ادب پیر خرابات نگهداشتنی است

طبع پیران و دل نازک اطفال یکی است

به نسیمی ز گلستان سفری می‌گردد

برگ عیش من و اوراق خزان هر دو یکی است

ما ازین هستی ده روزه به جان آمده‌ایم

وای بر خضر که زندانی عمر ابدست

نیست در عالم ایجاد به جز تیغ زبان

بیگناهی که سزاوار به حبس ابدست !

ترک عادت، همه گر زهر بود، دشوارست

روز آزادی طفلان به معلم بارست

دل بی وسوسه از گوشه نشینان مطلب

که هوس در دل مرغان قفس بسیارست

بر جگر سوختگانی که درین انجمنند

سینهٔ گرم مرا حق نفس بسیارست

بار بردار ز دلها که درین راه دراز

آن رسد زود به منزل که گرانبارترست

هر که مست است درین میکده هشیارترست

هر که از بیخبران است خبردارترست

از گل روی تو، غافل که تواند گل چید؟

که ز شبنم، عرق شرم تو بیدارترست

آنچه مانده است ز ته جرعه عمرم باقی

خوردنش خون دل و ماندن او دردسرست

صبح آدینه و طفلان همه یک جا جمعند

بر جنون می‌زنم امروز که بازاری هست!