من اگر خارم اگر گل چمن آرائی هست

که از آن دست که میپروردم میرویم

نیست نحاس کش از مطرقه داند همه کس

سبز دارد بن دندان ضواحک نحاس

غافل ای دل منشین گر بودش رحم بسی

نه چنان هم که دهد بی طلبی کام کسی

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

سروران در ره سودای توخاک قدمند

باب اول

در ازل پرتو حسنش ز تجلی دم زد

عشق پیدا شد و آتش بهمه عالم زد

عکس روی تو چو در آینه جام افتاد

عارف سوخته دل در طمع خام افتاد

حسن روی تو بیک جلوه که در آینه کرد

این همه نقش در آئینه اوهام افتاد