عشق سازد ز هوس پاک، دل آدم را

دزد چون شحنه شود، امن کند عالم را

شور و غوغا نَبُوَد در سَفَرِ اهلِ نظر

نیست آوازِ دَرا، قافله‌ی شبنم را

آشنایی به کسی نیست درین خانه مرا

نظر از جمع به شمع است چو پروانه مرا

کار موقوف به وقت است، که چون وقت رسید

خوابی از بند رهانید مه کنعان را

دلت ای غنچه محال است سبکبار شود

تا نریزی ز بغل این زر اندوخته را

دعوی سوختگی پیش من ای لاله مکن

می‌شناسد دل من بوی دل سوخته را

غم مردن نبود جان غم اندوخته را

نیست از برق خطر مزرعهٔ سوخته را

چه قدر راه به تقلید توان پیمودن؟

رشته کوتاه بود مرغ نوآموخته را

ساحلی نیست به جز دامن صحرای عدم

خس و خاشاک به دریای وجود آمده را

گریه بسیار بود، نو به وجود آمده را

خاک زندان بود از چرخ فرود آمده را

جان محال است که در جسم بود فارغبال

خواب آشفته بود مردم زندانی را

گریه بَر حالِ کَسان، بیش‌تر از خود داریم

بَر مُرادِ دِگَران سِیر کُنَد، اَختَرِ ما

«پیری» و «طفل‌مَزاجی»، به‌هم آمیخته‌ایم

تا شبِ مَرگ، به آخِر نَرِسَد، بازیِ ما

خوش بُوَد، دَر قَدَمِ صاف‌دِلان، جان‌دادن

کاش، دَر پای خُمِ مِی‌، شِکَنَد شیشه‌ی ما

مهرهٔ گل، پی بازیچهٔ اطفال خوش است

دل صد پاره بود سبحهٔ صد دانهٔ ما

تیره روزیم، ولی شب همه شب می‌سوزد

شمع کافوری مهتاب به ویرانهٔ ما

دست بر هر چه فشاندم به رگ جان آویخت

دامن از هر چه کشیدم به گریبان آویخت

گفتم از وادی غفلت قدمی بردارم

کوهم از پای گرانخواب به دامان آویخت

ذوق نظارهٔ گل در نگه پنهان است

ای مقیمان چمن، رخنهٔ دیوار کجاست ؟

خار خاری به دل از عمر سبکرو مانده است

مشت خار و خسی از سیل به ویرانه به جاست