تا دلم شد به خم زلف رسای تو اسیر

بازوی عقل مرا کرد جنون در زنجیر

کرده آهوی دلم را به خطای تن من

در نیستان مژه شیر نگاهت نخجیر

از پی صید من از طرّه و ابروی و مژه

[...]

تاج شاهی را برداشت هشیوار و دلیر

همچو بهرام ز چنگال و ز دندان دو شیر

زن گرفتم شدم ای دوست به دام زن اسیر

من گرفتم تو نگیر

بود یک وقت مرا با رفقا گردش و سیر

یاد آن روز بخیر

چه اسیری که ز دنیا شده ام یکسره سیر

من گرفتم تو نگیر

زن مرا کرده میان قفس خانه اسیر

من گرفتم تو نگیر

زن و فرزند ببستند مرا با زنجیر

من گرفتم تو نگیر

خوشی از دست برون رفت و شدم لات و فقیر

من گرفتم تو نگیر

زن مگیر؛ ار نه شود خوابگهت لای حصیر

من گرفتم تو نگیر

چون در این مسئله بود از خود مخلص تقصیر

من گرفتم تو نگیر

می دهد یونجه به من جای پنیر

من گرفتم تو نگیر

یکطرف اصغر شیرین دهن از ناوک تیر

آب نوشیده و شیر

عالم رند نماید به هزاران تدبیر

عامیان را تسخیر

هر چه خواهم سخن از زلف تو سازم تحریر

درهم افتد خط و گردد همه شکل زنجیر

خواب دیدم که رسیدم به لب آب بقا

ای بت نوش لب این خواب چه دارد تعبیر

نالهٔ من که اثر در دل فولاد کند

[...]

یا علی کلب پناهنده بکوی تو صغیر

نیست غیر از تو امیدش به صغیر و به کبیر

گرچه خود بهتر از او آگاهی او راز ضمیر

لیک دردی بودش کان نبود چاره‌پذیر