ای سلیمان زمان، پادشه عرش و مکان

خاتم ملک تو تا کی بکف اهرمن است

ای همای ملأ قدس و حمام جبروت

تا بکی روضۀ دین مسکن زاغ و زغن است

ای رخت قبلۀ توحید و درت کوی امید

تا بکی کعبۀ دلها همه بیت الوثن است

پرده از سر انا الله برانداز دمی

تا بدانند که شایستۀ این ما و من است

عرش با قصر جلال تو چه ارض است و سماء

عقل فعال و کمال تو چه طفل و لبن است

دل بدریا زده از شوق جمالت الیاس

خضر از عضر تو سر گشتۀ ربع و دمن است

کعبۀ درگه تو قبلۀ ارواح عقول

خاک پاک ره تو سجده گه مرد و زن است

ای ز روی تو عیان جنت ارباب جنان

بی تو فردوس برین بر همه بیت الحزن است

ای شه ملک قدم یک قدم از مکمن غیب

وی مسیحا ز تو همدم دم باز آمدن است

ای که در ظل لوای تو کند گردون جای

نوبت رایت اسلام بر افراشتن است

ای ز شمشیر تو از بیم، دل دهر دو نیم

گاه خون خواهی شاهنشه خونین کفن است

«‌به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس

که به هر حلقهٔ زلف تو گرفتاری هست‌»

«‌من چه در پای تو ریزم که پسند تو بود

سر و جان را نتوان گفت که مقداری هست‌»

«‌عشق سعدی نه حدیثی است که پنهان ماند

«‌داستانی است که بر هر سر بازاری هست‌»

باری این صحنه، پر از وحشت و موت

گوش من کر شده از کثرت صوت

این زمین: انجمن خلوت خاموشان است

بستر خفتن داروی عدم نوشان است

مهد آسودن از یاد فراموشان است

[...]

باری آن قلعه، حکایتها داشت

ز آفت دهر، شکایتها داشت

چه سرائی؟ که سر و روش سراسر خاک است

چه سرائی؟ که سرش همسر با افلاک است

چه سرائی؟ که حساب فلک آنجا پاک است

[...]