تو چنانی که ترا بخت چنانست و چنان

من چنین‌ام که مرا بخت چنین است و چنین

مرغی بسر کوه نشست و برخاست

بنگر کی از آن کوه چه افزود و چه کاست

مرد باید که جگر سوخته خندان بودا

نی همانا که چنین مرد فراوان بودا

گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور

بزنم نعره و لکن زتو بینم هنرا