راه پر خوف و اجل در پی و، منزل دور است

مژه برهم زدنی خواب گرانست اینجا

ای که غافل نشوی یک نفس از یاد جهان

عنقریب است که کرده است فراموش ترا!

هرکجا جلوه دهد شوخی او یکران را

مفت چشمی است که سقا شود آن میدان را

ورق مشق شد از یاد خطت سینه ما

طبق لعل شد از عکس تو آیینه ما

زیبد آن را درو درگاه، که از همت جود

طاق دلهای گدایان بدرش طاقنماست

ناصح آزار زبانی اگرم کرد، بجاست

گر کند شمع ز مقراض شکایت بیجاست

راستان را، ز نهاد کج دوران چه زیان؟

زآنکه در کوزه کج آب نه استد جز راست

حشمت و کوکبه از شاه و، فراغت ز گداست

چتر طاووس دهد جلوه و، شاهی ز هماست

گوشمالی ز فلک، گوش ترا به ز در است

صفحه سیلی استاد از این نکته پر است

چکند پیش فروغ رخ آن ماه، نقاب

پرده دیده کجا مانع نور نظر است؟!

آهم از تاب گل روی تو، آتش فام است

ناله ام، چون نفس سوخته بی آرام است

خوشدلی کسی بجهان کار خردمندان است؟

پسته با مغز ندانم که چرا خندان است؟!

زر چو شد جمع، ز خود حادثه بر می آرد

آتش خرمن گل، بر سر هم ریختن است!

تا خیال رخ او، شمع شب افروز من است

مهر تابان، عرق ناصیه روز من است

بسکه در خانه غیرش نتوانم دیدن

بگمان رفتن او، ناوک دلدوز من است

خنک آنکس، که از این مرحله چون آب روان

آنچنان شد، که غباری بدل کس ننشست

محض دنیا شده، با سعی ز دنیا نگذشت!

موج هرچند شنا کرد، ز دریا نگذشت!

آنچنان از نگهم سر ز حیا پیش افگند

که توان از گل قالی عرق شرم گرفت!

عالمی پر شده از پرتو خورشید رخش

شرم او باز زما چشم رمیدن دارد

کشتی ام بسکه کند موج صفت رم ز کنار

ترسم آخر بکنار دگرم اندازد!