شیر آلغده که بیرون جهد از خانه به صید

تا به چنگ آرد آهو وآهو بره را

با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست

بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت

گوسپندیم و جهان هست به کردار نغل

چون گه خواب بود سوی نغل باید شد

از چه توبه نکند خواجه؟ که هر کجا که بود

قدحی می بخورد راست کند زود هراش

کیر آلوده بیاری و نهی در کس من

بوسه ای چند برو بر نهی و بر نس من

ای دریغ! آن حر، هنگام سخا حاتم فش

ای دریغ! آن گو، هنگام وفا سام گراه

از خر و پالیک آن جای رسیدم که همی

موزهٔ چینی می‌خواهم و اسب تازی