ایستاده دیدم آن جا دزد و غول

روی زشت و چشم‌ها همچون دو غول

چون که زن را دید فغ، کرد اشتلم

همچو آهن گشت و نداد ایچ خم

تا به خانه برد زن را با دلام

شادمانه زن نشست و شادکام

نزد آن شاه زمین کردش پیام

دارویی فرمود زامهران به نام

بس که برگفته پشیمان بوده‌ام

بس که بر ناگفته شادان بوده‌ام

کرد باید مر مرا و او را رون

شیر تا تیمار دارد خویشتن

پس شتابان آمد اینک پیرزن

روی یکسو، کاغه کرده خویشتن

زش ازو پاسخ دهم اندر نهان

زش به بیداری میان مردمان

چون بگردد پای او از پایدان

خود شکوخیده بماند هم چنان

مار و غنده کربشه با کژدمان

خورد ایشان گوشت روی مردمان

تاک رز بینی شده دینارگون

پرنیان سبز او زنگارگون

از همالان وز برادر من فزون

زان که من امیدوارم نیز یون

گر درم داری، گزند آرد بدین

بفگن او را گرم و درویشی گزین

مرد را نهمار خشم آمد ازین

غاو شنگی به کف آوردش، گزین

ار همه خوبی و نیکی دارد او

ماده ور بر کار خویش ار دارد او

تنگ شد عالم برو از بهر گاو

شور شور اندر فگند و کاو کاو

گفت: فردا بینی‌ام در پیش تو

خود بیاهنجم ستیم از ریش تو

کاش آن گوید که باشد بیش نه

بر یکی بر چند بفزاید فره

هیچ گنجی نیست از فرهنگ به

تا توانی رو هوا زی گنج نه

روی هر یک چون دو هفته گرد ماه

جامه‌شان غفه، سموریشان کلاه