خوش بگو اللّه و اسم ذات بین

جمله اشیا مصحف و آیات بین

در زمین و آسمان می کن نظر

نور او در دیدهٔ ذرات بین

خوش بگو اللّه و اسم ذات بین

معنیش در صورت و آیات بین

جمله مرآتند ها و هو و هی

یک حقیقت در دو سه مرآت بین

ذکر حق می گو و در خلوت نشین

باش فارغ از چنان و از چنین

حاصل عمر عزیز آن یک دم است

دم به دم در یک دمی با ما نشین

دنیی دون دنی از دون مجو

چون رها کن غیر آن بی چون مجو

عشق عاقل را چو مجنون می‌ کند

عاقلی از خدمت مجنون مجو

مصصفا فرمود بقوا او تقوا

باش یک رنگ از دو رنگی فاتقوا

جان و دل را دوست می‌ داری ولی

لن تنالوا البر حتی تنفقوا

اسم اعظم او به ما آموخته

شمع ما از نور او افروخته

رو نموده در همه آئینه ها

چشم غیر از غیرتش بر دوخته

اهل عقبی همت از وی یافته

مالداران ثروت از وی یافته

نعمت دنیی و عقبی را چه قدر

نعمت‌اللّه نعمت از وی یافته

خانهٔ تاریک اگر روشن کنی

خلوت خود چون سرای من کنی

گر بیایی یوسف گل پیرهن

کی سخن با ما ز پیراهن کنی