حسن خلق و خلق می ‌دانم ز حق

عارفان دانند سر خلق خلق

خواجه بی ‌عقل است و سرگردان شده

پیچ دستارش گواهی می ‌دهد

خواجه‌ای دیدم که می آید ز کیچ

گرچه کیچی بود با ما بود کیچ

در حقیقت بنده و سیّد یکی است

گر تو را شک هست ما را بی شکی است

در گلستان این چنین خوش رسته‌ای

وانگهی در بزم او گلدسته‌ای

در مظاهر آنچنان پیدا نمود

در همه آئینه‌ای ما را نمود

رو به آب چشم ما خوشتر شده

روی ما خوش بود از آن خوشتر شده

سیّد ما بندهٔ جانی اوست

پیش او سلطان غلام است ای پسر

سیّد من بنده را تفهیم کرد

اسم اعظم او به من تعلیم کرد

شیر مردی باید از خود رسته‌ای

وز دو عالم رخت خود بر بسته‌ای

عاشقانه خوش درین دریا نشین

خوش بر آ با ما دمی با ما نشین

عالم و معلوم آنجا هست نیست

خادم و مخدوم آنجا هست نیست

گر بود خوبی تو از زلف و خال

حسن ما را نیست حاجت با جمال

گوهر ار جویی بیا دریا طلب

آن چنان درّی بیا از ما طلب

مجلس عشق است و ما مست خراب

جام می نوشیم دایم بی حساب

محو ما شد قطره و دریا و جو

کل شی هالک الا وجهه

مرغکی سرگشته گردد کو به کو

یار او با او و می ‌گوید که کو

مشکل ما جمله حلوا کرده‌اند

صحن ما را پر ز حلوا کرده‌اند

می به رندان ده به زاهد می مده

شیشه پیش پای نابینا منه

نان گندم نزد آدم خوش بود

گرچه جو نزد خران خوشتر است