جان بجانان دادن آمد کیش شان

سهم نافع شهد نافع پیش شان

هر که اندر مرگ بیند صدر جود

هم چو پروانه بسوزاند وجود

آن دل که توانم بکسی داد ندارم

هر که بی او زندگانی میکند

گر نمیرد سخت جانی میکند

برف پیری مینشیند بر سرم

باز طبعم نوجوانی میکند

هر چند پیر و خسته دل و ناتوام شدم

باده درد آلودشان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

گر بریزی بحر را در کوزه ای

چند گنجد قسمت یک روزه ای

باده خاک آلودتان مجنون کند

صاف اگر باشد ندانم چون کند

گر ندارم قوت پرواز دارم جذبه

تا بدام ای طایر هم آشیان آرم ترا

راست گوئی صندل سوده ز کافور آمده

ای بجائی کاسمان منت پذیرد

دوست آن باشد که گیرد دست دوست

در پریشان حالی و درماندگی

دوست نبود آن که در نعمت زند

لاف یاری و برادر خواندگی