سیّد من بنده را تفهیم کرد

اسم اعظم او به من تعلیم کرد

شیر مردی باید از خود رسته‌ای

وز دو عالم رخت خود بر بسته‌ای

عاشقانه خوش درین دریا نشین

خوش بر آ با ما دمی با ما نشین

عالم و معلوم آنجا هست نیست

خادم و مخدوم آنجا هست نیست

گر بود خوبی تو از زلف و خال

حسن ما را نیست حاجت با جمال

گوهر ار جویی بیا دریا طلب

آن چنان درّی بیا از ما طلب

مجلس عشق است و ما مست خراب

جام می نوشیم دایم بی حساب

محو ما شد قطره و دریا و جو

کل شی هالک الا وجهه

مرغکی سرگشته گردد کو به کو

یار او با او و می ‌گوید که کو

مشکل ما جمله حلوا کرده‌اند

صحن ما را پر ز حلوا کرده‌اند

می به رندان ده به زاهد می مده

شیشه پیش پای نابینا منه

نان گندم نزد آدم خوش بود

گرچه جو نزد خران خوشتر است

نعمت‌اللّه را طلب کن از خدا

ذوق او از طالب قابل طلب

نعمت‌اللّه نعمتی دارد تمام

کاین چنین دیوانه‌ای دارد به دست

نور خود در نار موسی را نمود

در همه اشیا چنین ما را نمود

وقت آن آمد که پروازی کنم

وز کریمان عزم شیرازی کنم

هر زمان صنعی نماید در نظر

می ‌برد خلقی و می ‌آرد دگر

هر کجا صورت بود معنی بود

صورتی نبود که بی ‌معنی بود