خود تو بودی در دل منصور نور

زآن ازو آمد اناالحقّ در ظهور

گر ترش تیزی کند واید بزور

تلخیش نکند ز شیرینی و شور

گر توصد دریا در آشامی بزور

همچو کوهی باش و چون دریا مشور

این ز کینه سینهٔ تا سر غرور

و آن ز اجره حجره تا در فجور

همچو خورشیدی جهان زوغرق نور

واو خود از سرگشتگی خود نفور

حامل قرآن و تورات و زبور

صد کتاب آورده از حق جمله نور

صور اینست ازتو تنها نفخ نور

کز نفخت فیه من روحیست صور

از خودم گر دور گردانی بزور

زنده انگارم که در کردی بگور

ورنه خود را می مده چندان غرور

چندگویم از برم برخیز دور

عاشقان را میکنی از ما نفور

تا ز راه ما همی گردند دور

تا تو مهمان داریش کردیش دور

تا گرسنه رفت از پیشت نفور

هستی از مردار دنیا ناصبور

میروی چون مرده میبینی ز دور

آن یکی دیوانه میشد غرق شور

دفن میکردند مردی را بگور

چون همه چون خویش بینندش ز دور

کی شوند از جنس خود هرگز نفور

میبری مال مسلمانان به زور

گوئیا ایمان نداری تو به گور

در رهی میرفت عیسی غرق نور

همرهیش افتاد نیک از راه دور

همچنان میرفت عیسی زو نفور

تا پدید آمد یکی آهو ز دور

نه بنزدیک آی و نه میباش دور

در وسط رو تا بود خیر الامور

گر همی خواهی که گیرد کار نور

معتدل میباش در خیرالامور

سالک طیار شد پیش طیور

گفت ای پرندگان نار و نور