آن یکی دیوانه برگوری بخفت

از سر آن گور یک دم مینرفت

این سخن درویش چون بشنود رفت

بود تشنه سیر خورد و سیر خفت

پیر گفتش آفتاب اندر صفت

بارگاه همتست و معرفت

بود دزدی دولتی در وقت خفت

در وثاق احمد خضرویه رفت

چون فکند آن نیم خشت ابلیس گفت

من کنون رفتم تو اکنون خوش بخفت

این سخن نقل است زاسکندر که گفت

هرچه گیری معتدل باید گرفت

خواجه کان بشنود شد با درد جفت

گفت بشنو دید آنچ این مرد گفت

هست در هر ذات صد عالم صفت

لیک اصل جمله آمد معرفت

روستائیی بشهر مرو رفت

در میان مسجد جامع بخفت

ترک صورت گیر در عشق صفت

تا بتابد آفتاب معرفت

چون بدید آن ژنده مجنون از شگفت

گشت سودائی و صفرا درگرفت

کای به داودی جهان معرفت

از ودودت ود میبینم صفت

آن یکی عیسی مریم را چه گفت

گفت ای طاق ترا خورشید جفت

صعوهٔ عاشق زفان بگشاد و گفت

تو به نیکوئی مرا طاقی و جفت

چون تو او را زنده کردی در صفت

داد او در صورتت صد معرفت

شیخ آن زر داد خادم را و گفت

در فلان مسجد یکی پیری بخفت

جمله را خواند آن زمان حجاج و گفت

از شما من راز نتوانم نهفت

چون برونی تو ز عقل و معرفت

نه تو در شرح آئی ونه در صفت

در فروغ آفتاب معرفت

کی چراغی را توان کردن صفت

چون تو یکتا باشی اندر معرفت

معرفت آید ترا هر دم صفت