از طلسم او نشد آگه کسی

در میان خاک و خون دارد بسی

هم ترا لطفست و هم قوت بسی

قوتم ده پس بلطفم کن کسی

سیم از تو باز میافتد بسی

چون کند بی سیم بیکاری کسی

بود رنگ و لذت و بویم بسی

خواستندی صحبت من هر کسی

گر جهان و جان شود در مفلسی

دایماً جان و جهان را تو بسی

کله‌ای دیدند خشک آن‌ِ کسی

مرغ در وی خانه بنهاده بسی

گفت چون جانم برآید در پسی

وان کفن کدیه کنند از هر کسی

عاقبت در راه بگرفتش کسی

زجر کردش پس جفا گفتش بسی

در نمیگیرد خوشی با او بسی

تا گرو بر مینگیرد زو کسی

بیدلی را بود مالی بر کسی

در تقاضا رنج میدادش بسی

گفت میری دوست میدارم بسی

تا همه من میر باشم نه کسی

گر بلندی یافتست از ما کسی

حکم نتوان کرد بر نادر بسی

من ز مردم شرم میدارم بسی

تو نمیداری چه گویم با کسی

دیده و سر در سر این شد بسی

می نیارد دید روی من کسی

گفت او را میبباید زد بسی

تا نیارد کرد این دعوی کسی

خواجه گفت این من ندیدم از کسی

از پشیمانیت ترسیدم بسی

گر ز کار افتادگی گویم بسی

تا نیفتد کار کی داند کسی

ای دریغا بیخبر بودم بسی

زنده بی محمود چون ماند کسی

بندهٔ او باش تا باشی کسی

ور سگ او باشی این باشد بسی

بود اندر خدمت سلطان کسی

کرده بود او خدمت سلطان بسی