بر دل پر خون من چندان غمست

کز غمم هر ذره‌ای در ماتم است

هرک او از ذره برخیزد نخست

اصل او هم ذره‌ای باشد درست

تیز چشمی گفت ای مغرور مست

ره ترا تا او هزاران سال هست

خونیانند این همه بریده دست

در بر ایشان چرا باید نشست

چون درین زندان بسی نتوان نشست

خویشتن را بازکش از هرچ هست

هرکه در وی محو شد، از خود برست

زانک نتوان بود جز با او به دست

گفت مغناطیس عشاق الست

همت عالیست کشف و هرچ هست

هرک را یک ذره همت داد دست

کرد او خورشید را زان ذره پست

یوسف آنگه گفت من دانم درست

کو چه گوید با شما ای جمله سست

گر کسی عمری زند بر طاس دست

کار ناشایست تو زان بیش هست

بی شک این تاوان برو باشد درست

هردو را تاوان ازو بایست جست

با چنین خصمی ز بی تیغی به دست

کی تواند هیچ کس ایمن نشست

چون درون من چو بیرون سگست

چون گریزم زو که با من هم تگ است

چون ز ریش خود بپردازی نخست

عزم تو گردد درین دریا درست

گرچه این انعام و این توفیق هست

می‌ندارد جانم از تحقیق دست

بنده را گو بازکش از غیر دست

پس به استحقاق ما را می‌پرست

چون به گوش جان شنیدستی الست

از بلی گفتن مکن کوتاه دست

زانک با حق نذر دارم از نخست

تا درین عهد وفا آیم درست

چون نماند هیچ معلومت به دست

دل بباید پاک کرد از هرچه هست

سایلی گفتش چنین وقتی که هست

دیده‌ای کس را که او زنار بست