چون به بینی اول وآخر همه

خود توباشی باطن و ظاهر همه

منبسط بودیم یک جوهر همه

بی‌سر و بی پا بدیم آن سر همه

از همه پنهان و پیدا از همه

کی شناسد این سخن را بر همه

آفتابی می نماید ماه ما

این چنین نوری بود در خور همه

می برنگ جام پیدا آمده

[...]

هر که آن یک را نبیند در همه

کور باشد نزد بینا بر همه

منبسط بودیم و یک جوهر همه

بی سر و بی پا بدیم آن سر همه

آن حواس باطن و ظاهر همه

امر وی را گشته فرمانبر همه

جمع در او، کهتر و مهتر همه

برخط ساقی نهاده، سر همه

روح پاکان، خاک غم بر سر همه

تیغ بر دست و کفن در بر همه