آن زمان کز یوسف آل عبا

سر جدا می‌کرد شمر بی‌حیا

پس به نزد ابن سعد بی‌حیا

با تضرع کرد روی التجا

کی لعین اینسان که از تیغ جفا

ساختی از پیکر من سر جدا

تا به گودالی رسیدم از قضا

هر دو را دیدم که دور از اقربا

چشمشان در کاسه سرکرده جا

هر دو را یاقوت لب چون کهربا

کام ما را هم روا کن ای خدا

از پی درک حضور مرتضی

یافت تسکین قلب سکان سما

سال‌ها از صورت شیر خدا

یا حسین گفت ای شه گلگون قبا

گریه کن اندر زمین کربلا

کز سر زین زینت عرش اله

کرد جا اندر زمین کربلا

می‌کنند از تن سر او را جدا

پیش چشم من بخواری از قفا

کرد مدفون ابن سعد بی‌حیا

جسم مقتولان اولاد زنا

آمدند اندر بر آن مقتدا

کای تمام گمرهان را رهنما

دست را بنهاد اندر زیرپا

با رگ و پی کرد دست خود جدا

پس دعا فرمود ختم انبیا

تا دو بال سرخ شد بر وی عطا

دست چار کز بدن آمد جدا

بود دست خامس آل عبا

با رباطش می‌دهی نسبت چرا

رو دگر این هرزه‌گویی کن رها

هفت نوبت عابد ناپارسا

اندر آن شب کرد با آن زن زنا

خواجگان را بنده در هر دو سرا

بندگان را خواجه ی مشگل گشا

دست بگشا در حضور کبریا

لب بجنبان در مقام التجا

گفت اینان که همی باشد خدا

میر قادر، اوست حاضر هر کجا