از من آن تیری که میگردد جدا

من چه میدانم که رقصد در هوا

گر که محکم بود و گر سست این بنا

از برای ماست، نز بهر شما

آنکه جان کرده است بی خواهش عطا

نان کجا دارد دریغ از ناشتا

بعد ازین نه پیروم، نه پیشوا

چون تو، اندر خانه خواهم کرد جا

تو چه میدانی چه پیش آرد قضا

من هدف بودم قضا را سالها

کار را از وقت، چون کردی جدا

این یکی گردد تباه، آن یک هبا

بارها از پیری افتادم ز پا

هیچ از دستم گرفتی، ای فتی

پوستینش میکنم فصل شتا

سفره‌ام این است، هر صبح و مسا