پیر گفتش هست عرش صعبناک

عالم رحمت جهان نور پاک

عاقبت چون دفن کردندش بخاک

بر سر خاکش نشست آن مرغ پاک

حق تعالی کرد آن شه را هلاک

در سرای خود فرو بردش بخاک

سالک آمد پیش پیر دردناک

شرح دادش حال خود از جان پاک

خانهٔ بودش فرو افتاد پاک

ماند فرزند و زنش در زیر خاک

شد ز بی قوتی سلیمان دردناک

آمدش بی قوتی در جان پاک

روزی آمد پیش ذوالنون دردناک

سرنهاد از عجز خود بر روی خاک

عیب خود پوشیدم از بیم هلاک

در لباس خاص بی عیبان پاک

سایلی پرسید از آن دانای پاک

کاخرت چیست آرزو در زیر خاک

خلق میسوزند در وی جمله پاک

هیچکس را نیست زو بیم هلاک

هرچه آن با تو فرو ناید بخاک

آن همه دنیا بود نه دین پاک

شد بر دیوانهٔ آن مرد پاک

دید او را در میان خون و خاک

سوزنی برگیر و یک یک دانه پاک

از سر سوزن همه برچین ز خاک

جملهٔ ذرات عرش و فرش پاک

نوحه گر گردند دایم یا هلاک

نعره‌ای از وی برآمد دردناک

سرنگونش سر فرو آمد به خاک

چون چنین خاتون بدیدش دردناک

گفت ای گشته ز ضعف خود هلاک

کرد آن ساعت دعا عیسی پاک

تا زر صامت شد آن سه پاره خاک

پس دعا کرد آن زمان از جان پاک

تا شد آن زر همچو اول باز خاک

هرکرا در گور باید گشت خاک

گل کند آخر نترسد از هلاک

گر درختی گردد این هر ذره خاک

بر دهد هر ذرهٔ صد جان پاک