امر کن سوی زمین ای جان پاک

تا نماید دشمنانت را هلاک

با تضرع در بر یزدان پاک

سود پیشانی در آن صحرا به خاک

دیدم افتاده تن آن جان پاک

در میان کوچه اندر روی خاک

عرصه‌ای دیدم وسیع و هولناک

رهروان بسیار اندر وی هلاک

می‌کنم در این دیار هولناک

این زمین را از خس و خاشاک پاک

سبز خطان را ز پیکان هلاک

شد بدن چون پرده گل چاکچاک

تا سپارند آن بدنها را به خاک

داشتند از لشگر کفار باک

پس به صد افغان و قلب دردناک

در مکان خود سپردش به خاک

چون اجل بنمایدم از غم هلاک

جسم بی‌جان مرا پنهان به خاک

آن زمان کافند حسینم روی خاک

با تن صداره چون گل چاک چاک

ای مجیر السلطنه ای جان پاک

ای مقامت برتر از این آب و خاک

قدر من از بد گلی کمتر ز خاک

از جمال تو دل آئینه چاک

گردد ار زار و زبون یک جان پاک

به که گردد قریهٔ تن ها هلاک

آن سکوت آن کوهسار هولناک

اندرون پر سوز و بیرون چاک چاک

من بگل گفتم بگو ای سینه‌چاک

چوُن بگیری رنگ و بو از باد و خاک؟

گفت «این پیکر چو سیم تابناک

زاد در اندیشهٔ یزدان پاک

چیست دین برخاستن از روی خاک

تا ز خود آگاه گردد جان پاک

پر که از خاک و برخیزد ز خاک

حیف اگر در خاک میرد جان پاک

از نم او آتش اندر شاخ تاک

در کف خاک از دم او جان پاک

آب او براق و خاکش تابناک

زنده از موج نسیمش ، مرده خاک