گفت زینب در جواب آن شاه را:

کای فروزان کرده مهر و ماه را

داد فرمان همرهان راه را

بر کنند آن خیمه و خرگاه را

چون نمی‌دانستم از ره چاه را

روز اول بر تو بستم راه را

کوه آتش خیز کن این کاه را

ز آتش ما سوز غیر الله را

می نداند عشق سال و ماه را

دیر و زود و نزد و دور راه را

یعنی آن فقری که داند راه را

بیند از نور خودی الله را

خواست تا کیفر دهد بدخواه را

آن وزیر عاصی گمراه را

من براه خود ندیدم چاه را

تو بدیدی، کج نکردی راه را