ای مسافر جان بمیرد از مقام

زنده تر گردد ز پرواز مدام

زان نوای خوش که نشناسد مقام

خوشتر آن حرفی که گوئی در منام

شوق را راه دراز آمد دو گام

این مسافر خسته گردد از مقام

من چه گویم از شکوه آن مقام

هفت کوکب در طواف او مدام

حیف اگر در آب و گل غلطد مدام

حیف اگر برتر نپرد زین مقام

بندهٔ حق بی نیاز از هر مقام

نی غلام او را نه او کس را غلام

عالمی از آب و خاک او را قوام

چون حرم اندر غلاف مشک فام

ای جهان مؤمنان مشک فام

از تو می آید مرا بوی دوام

حلقه حلقه چون پر تیهو غمام

ترسم از باران که دوریم از مقام

آن جهان آن خاکدانی ناتمام

در طواف او قمر ها تیز گام

مکتب از تدبیر او گیرد نظام

تا بکام خواجه اندیشد غلام

می نگیرد جز به آن صحرا مقام

کاندرو شاهین گریزد از حمام

در ره دین تیز بین و سست گام

پختهٔ من خام و کارم ناتمام

آن «حکیم غیب» ، آن صاحب مقام

«ترک جوش» رومی از ذکرش تمام

پس بگیر از باده من یک دو جام

تا درخشی مثل تیغ بی نیام

بحث بعد الموت شد مقبول عام

نوبت تقلید آمد درکلام

بود ایرج پیرو قائم‌مقام

کرده از او سبک و لفظ و فکر، وام

گه گشاده بهر بلع خاص و عام

همچو آتشخانهٔ نمرود، کام

طوطی بازارگانم من مدام

طوطیان هند را گویم سلام

از سر اخلاص داریم این پیام

هان سخن کوتاه کردم والسلام