وز بلای کوفه گویم یا ز شام

شرح این غم کی توان گفتن تمام

هرکه بیند عکس ساقی را به جام

از می تلخش نگردد تلخ کام

چون نمیدانی که تیر انداز کیست

لاجرم از زخم مینالی مدام

در چراغ عقل نبود آن فروغ

[...]

پخته چون گردد جنون انتقام

فتنه اندیشی کند عقل غلام

در خودی کن صورت یوسف ، مقام

از اسیری تا شهنشاهی خرام

از خیال خود فریب و فکر خام

می کند تاراج را تسخیر نام

عبد چون طایر بدام صبح و شام

لذت پرواز بر جانش حرام

آفتاب از سوز او گردون مقام

برقها اندر طواف او مدام

فرد می گیرد ز ملت احترام

ملت از افراد می یابد نظام

کرد مسلم تیغ را اندر نیام

گفت خونتریختن بر من حرام

خون او ای معشر خیرالانام

بر دم تیغ مسلمانان حرام

ملت از آئین حق گیرد نظام

از نظام محکمی خیزد دوام

تا نگیرد باز کار او نظام

تاختن بر کشورش آمد حرام

پا بگل گردد حیات تیزگام

تا دو بالا گرددش ذوق خرام

تا ز تسخیر قوای این نظام

ذوفنونیهای تو گردد تمام

هر دو خنجر صبح خند آئینه فام

او برهنه من هنوز اندر نیام

آن یکی اندر سجود این در قیام

کاروبارش چون صلوة بی امام

علم در اندیشه می گیرد مقام

عشق را کاشانه قلب لاینام

گرچه از خاکم نروید جز کلام

حرف مهجوری نمی گردد تمام

از متاعش پاره ئی دزدید شام

کوکبی چون شاهدی بالای بام

کارش از تدریج می یابد نظام

من ندانم کی شود کارش تمام