خانه ی من از غباری چون هباست

آن سرایی که تو می سازی کجاست؟

این ترازو، گر ترازوی خداست

این کژی و نادرستی از کجاست

گفت، آن زرها که بردستی کجاست

گفت، در همیان تلبیس شماست

کاش می‌دانست روبه ناشتاست

وان نه دکُان است، دکُان ریاست

او چه میدانست آشوب از کجاست

وین کم و افزون، که افزود و که کاست

تا ببینی کآنچه دید ماسواست

تا بدانی خلوت پاکان جداست

چونکه امشب خانه از مردم تهی است

خفتن ما هر دو، شرط عقل نیست

پیش ما، ای خواجه، شکر پر بهاست

تا چه چیز ارزنده، در نزد شماست

من چه دانم، کان طبیب اندر کجاست

میشناسم یک طبیب، آنهم خداست

خویش بد خواهی، که غیر از بد نخواست

از تو بیگانه است، پس خویشی کجاست

ساعتی فرش و زمانی بوریاست

شب لحافست و سحرگاهان رداست

میهمان ماست، هر کس بینواست

آشنا با ماست، چون بی آشناست

همنشین چون توئی بودن، خطاست

راست گفتی آنچه گفتی، راست راست