گرچه بر لبهای او نام خداست

قبلهٔ او طاعت فرمانرواست

این صنم تا سجده اش کردی خداست

چون یکی اندر قیام آئی فناست

نزد آن کرمی که از گل بر نخاست

مهر و ماه و گنبد گردان کجاست

زار نالیدم صدائی برنخاست

هم نفس فرزند آدم را کجاست

عصر حاضر را خرد زنجیر پاست

جان بیتابی که من دارم کجاست؟

بحرم و از من کم آشوبی خطاست

آنکه در قعرم فرو آید کجاست

این زمین و آسمان ملک خداست

این مه و پروین همه میراث ماست

ماه از ما دور و با ما آشناست

این نخستین منزل اندر راه ماست

حق ورای مرگ و عین زندگی است

بنده چون میرد نمیداند که چیست

از مقام خود نمیدانم کجاست

این قدر دانم که از یاران جداست

هر زمان گفتم نگاهم نارساست

آن دگر عالم نمی بینم کجاست

از بلا ترسی حدیث مصطفی است

«مرد را روز بلا روز صفاست»

زانکه آیات خدا لا انتهاست

ای مسافر جاده را پایان کجاست

گر بگویم نیست این از ابلهی است

زانکه بعد از دید نتوان گفت نیست

صد خیال و هر یک از دیگر جداست

این بگردون آشنا آن نارساست

کس نگوید این که گردون آشناست

بر یمین آن خیال نارساست

گفت «این کاشانهٔ شرف النساست

مرغ بامش با ملائک هم نواست

در جهان آغاز کار از حرف لاست

این نخستین منزل مرد خداست

هر که اندر دست او شمشیر لاست

جمله موجودات را فرمانرواست

فقر ذوق و شوق و تسلیم و رضاست

ما امینیم این متاع مصطفی است